Tracy K.Smith, de 22e Amerikaanse Poet Laureate, over waarom poëzie voor iedereen is
Boeken
Erika Goldring Zelfs als je in het verleden niet van poëzie hebt genoten, legt Tracy K.Smith, die net haar termijn als 22e Poet Laureate van de Verenigde Staten heeft beëindigd, uit waarom poëzie inderdaad iets is waar iedereen van kan genieten. Smith, de Pulitzer Prize-winnende voorzitter van het Lewis Center for the Arts aan de Princeton University, onderstreept hoe gedichten lezers aanmoedigen om te voelen.
Tijdens haar ambtsperiode als Poet Laureate stelde Smith een bloemlezing samen met de titel American Journal: Fifty Poems for Our Time , die ze meenam naar verschillende gemeenschappen in het hele land, waaronder seniorencentra, gevangenissen en hogescholen. Met deze bundel probeerde Smith lezers te bereiken die misschien nog nooit poëzie waren tegengekomen. Ze legt uit: 'je hebt geen nieuw vocabulaire nodig; je hebt geen voorkennis nodig. Het enige wat je hoeft te doen is aandachtig lezen en je bewust zijn van of alert zijn op wat je voelt, wat je je afvraagt, wat het gedicht je doet herinneren of beseffen. '
American Journal: Fifty Poems for Our Time$ 9,99 WINKEL NU! Als lezers hebben we allemaal emoties en herinneringen om tekst aan te bieden. Maar waarom zouden we zo'n aanbod uit de weg gaan? Misschien denken we dat onze reacties onwettig zijn. Smith lost deze zorg op door te zeggen dat 'als mensen eenmaal toestemming hebben om te zien dat wat ze opmerken geldig is, ze allerlei dingen in gedichten zien'. Ze ontkracht het idee dat gedichten 'ijle objecten voor een select aantal' zijn.
Ze zegt dat haar benadering van lezers eigenlijk alleen maar is om te zeggen: 'lees een gedicht en luister, en luister ook naar je reactie ... daar kun je best ver in komen. Dat is niet het einde van de weg, maar het is een behoorlijk goede reis die je kunt maken. ' In plaats van een gedicht af te maken en je af te vragen of je het 'begrepen' hebt, kun je jezelf afvragen of je de manier waarop twee woorden naast elkaar klonken leuk vond, of dat een beeld een zintuiglijke herinnering opriep. Stel je voor hoe een couplet klinkt als je hardop voorleest in de verschillende stemmen van mensen van wie je houdt. Kijk of u door een lijn uw hoofd schudde, uw wenkbrauwen optrok of uw ogen groter maakte. Heeft één zin je dankbaar gemaakt? Heeft een ander je bang gemaakt?
'Lees een gedicht en luister en luister ook naar je reactie.'
Natuurlijk kunnen we emoties onthouden als we lezen omdat we bang zijn. Misschien zelfs als we het idee dat onze reactie 'verkeerd' is terzijde hebben geschoven, blijft de angst om te confronteren met datgene waar het gedicht tegenaan drukt. Maar Smith zegt dat ze wil om zichzelf een beetje bang te maken bij het schrijven van een gedicht. Openbaring in poëzie betekent voor haar 'dichtbij komen' tot dingen die ze niet leuk vindt: 'wantrouwen, angst' of zelfs minachting. Het overwegen van dergelijke emoties kan ons van streek maken. Maar het beantwoorden van vragen die angst oproepen, en dat met een open hart doen, kan een productieve uitdaging en een vruchtbare oefening zijn.
gerelateerde verhalen
De beste poëzieboeken die u nu moet lezen 
16 populaire verzamelingen van korte verhalen Bij het bespreken van haar eigen oeuvre zegt Smith dat de vragen die in haar poëzie centraal staan, zijn: 'Wie zijn wij voor elkaar?' 'Wat doen we elkaar aan?' en: 'Wat is daar de gevolgen van?' In Smith's eerste verzamelde dichtbundel, Eeuwigheid (Mei 2019), gaan deze meditaties van geografieën zo privé als een huis (een huwelijk tussen twee mensen), naar zo openbaar als een land (overweegt burgerschap), of zelfs zo enorm en nederig als de kosmos. (Haar gedicht, 'My God, It's Full of Stars', eindigt met 'We zagen tot aan de rand van alles wat er is - / Zo brutaal en levend dat het ons leek te begrijpen.') De titels van de verschillende werken weerspiegelen dit beweging: van De vraag van het lichaam , naar Leven op Mars
Smith benadrukt dat haar verlangen om te schrijven voor een groot deel geworteld is in het emotionele effect van het lezen van gedichten. Genieten van poëzie kan beginnen met je af te vragen wat je zelf voelt, en dan te zien hoe een gedicht je kan helpen groeien. Maar het kan ook aanzetten tot reflectie buiten jou. Het eerste gedicht van het boek van Smith, Elf , heet 'Geschiedenis'. In de 'Prologue' schrijft ze: 'Dit is een gedicht over de jeuk / dat een natie' s nachts beroert. / Dit is een gedicht over alles wat we zullen doen / Niet krabben .... ' Ze omschrijft dat gedicht als een 'doorbraak omdat het niet om persoonlijke ervaring ging', en was in plaats daarvan 'denken als onderdeel van een collectief'. Aangezien ieder van ons deel uitmaakt van een collectief, hebben we ongetwijfeld de verantwoordelijkheid om ons door middel van taal voor elkaar open te stellen. Het lezen van poëzie kan ons daarbij helpen.
Het enige dat u hoeft te doen, is aandachtig lezen en op de hoogte zijn van of alert zijn op wat u voelt.
Het ligt voor de hand dat niet iedereen een gedicht op dezelfde manier zal ervaren. Vooral bij schrijven over identiteit - raciaal of anderszins - loopt een tekst het risico de lezer te vervreemden. In 'Study of Two Figures (Pasiphaë / Sado)', schrijft dichter Monica Youn: 'Het onthullen van een raciale markering in een gedicht is als het onthullen van een pistool in een verhaal of als het onthullen van een tepel / in een dans. / Na zo'n openbaring is het gedicht over race, het verhaal is over het pistool, de dans is over / het lichaam van de danser - het wordt helemaal niet meer als dans beschouwd en is onderhevig aan regelgeving. '
Als ik Smith vraag hoe ze over identiteit schrijft en of ze zich ooit zorgen maakt om beperkt te blijven tot bepaalde categorieën, zegt ze dat ze begrijpt dat identiteitskenmerken kunnen worden 'toestemming voor een bepaald type lezer om zich over te geven of een gedicht af te sluiten'. Maar ze gelooft dat er meer gevallen zijn waarin 'dat een mislukking is van de lezer dan van het gedicht, als kunstwerk.' Empathie ontstaat wanneer een lezer het werk als uitnodiging accepteert. Kom met een open geest, breng je emoties mee en je ervaring zal worden verrijkt.
Erika Goldring Vooral in haar recentere werk Waden in het water (2018), beschouwt Smith haar eigen raciale identiteit en wat het betekent om zwart te zijn in Amerika. Ik vraag haar of de presidentsverkiezingen van 2016 van invloed zijn geweest op haar beslissing om meer openlijk rekening te houden met ras in haar werk. Ze antwoordt: 'Ik denk dat het de wereld was', terwijl ze eraan toevoegt: 'Ik bedoel die herfst ...' beschrijft ze het schokkende besef dat de wereld niet zo ver verwijderd was van 'deze donkere hoofdstukken als we ons hadden voorgesteld. het was. Angst voor veiligheid die ik niet had op mijn actieve brein waren aanwezig. ' Hoe schrijven we poëzie voor iedereen als het land zo verdeeld is? Hoe kan poëzie ons dienen in ontmoedigende tijden? Misschien is het boek dat een visie weerspiegelt om poëzie universeel te maken, een boek dat prioriteit geeft aan ervaringen die historisch over het hoofd zijn gezien. Als ze nadenkt over de recente geschiedenis van dit land, zegt Smith dat ze vindt dat het 'onmogelijk is voor een wakend persoon om zich verwijderd te voelen van een persoonlijke overweging van ras'.
Een gedicht, 'Unrest in Baton Rouge', is geïnspireerd door een Jonathan Bachman foto De foto toont de activiste Ieshia Evans op 9 juli 2016, terwijl ze haar polsen aanbiedt voor arrestatie tijdens een protest tegen politiegeweld in Louisiana. Smith's gedicht begint met een schokkende strofe: 'Onze lichamen lopen met inktdonker bloed. / Bloed plassen in de naden van het trottoir. ' Smith vraagt: 'Is het vreemd om te zeggen dat liefde een taal is / Weinig praktijk, maar alles, of bijna allemaal, spreekt?' In de volgende coupletten vraagt Smith zich af in een beklijvende retorische vraag: 'Zelfs de mannen in zwarte harnas, die / rinkelende handboeien en sleutels, wat anders / zijn ze zo gebufferd, zo niet het lemmet van de liefde / het vertrouwde vlees van het hart op maat maken? '
gerelateerde verhalen
De beste korte verhalen die u online kunt lezen 
24 van de beste historische fictieboeken Zelfs als Smith de aandacht vestigt op een unieke foto en gebeurtenis, bevinden de woorden zich in een universele vraag die alle lezers uitnodigt om even stil te staan: 'Is het vreemd om te zeggen dat liefde een taal is / Weinig praktijk, maar alles, of bijna allemaal, spreekt?' Teleurstelling leeft hier, maar hoop ook. We hebben een gemeenschappelijke moedertaal in liefde, we hoeven alleen de betekenis ervan mogelijk te maken en te onthouden. Smith zegt dat ze schrijft om een 'nieuw circuit' voor haar gedachten te vinden, zodat wat ze weet 'als burger een andere openbaring niet in de weg staat'. Wat we weten, wat we denken te weten en wat we mogen weten, zijn geen voorwaarden om een gedicht tegen te komen. Net zoals Tracy K.Smith nieuwe circuits omarmt bij het samenstellen van een gedicht, zo kan een lezer nieuwe wegen omarmen om te voelen en om te gaan met poëzie.
'Is het vreemd om te zeggen dat liefde een taal is / Weinig praktijk, maar alles, of bijna allemaal, spreekt?'
De omslag van Eeuwigheid is boomschors. Jaarlijkse jaarringen golven in cirkels uit, opzwellen vanuit een houten kern. Sporen in het hout van een boom kunnen duiden op droogte, buitensporige regen, verwondingen, vervuiling of brand. De gedichten in elk van de boeken, geselecteerd voor dit verzamelde deel, zijn verbonden met blijvende vragen, waarvan sommige sporen bevatten van een dreigende ramp. Als takken aan elkaar gebonden, groeien de gedichten met de tijd op, neer en uit. Smith zegt: 'poëzie spreekt tot het leven ... en daarom is het belangrijk.' En net als de bomen die de lucht produceren die we inademen, is Smiths poëzie genereus en doet ze precies wat ze belooft: 'Gedichten kunnen je helpen leven', zegt ze.
Voor meer van dit soort verhalen, Meld je aan voor onze nieuwsbrief
Advertentie - Lees hieronder verder